Van ongezonde millennial naar leefstijlcoach

De laatste tijd hoor ik steeds meer over de problemen waarmee wij 'millennials' te maken krijgen. Volgens het Algemeen Nederlandse Woordenboek is een millennial 'iemand die geboren is tussen ongeveer 1980 en 2000, die met grote technologische vernieuwingen is opgegroeid en die behoort tot de zogeheten generatie Y'. 

Tubantia schrijft over millennials: 

'Ze zijn met drie miljoen en geboren in een wereld die al digitaal was. Ze willen influencer worden of zijn het al. Werken niet over, omdat ze werken om te leven en niet andersom. Ze krijgen gemiddeld vaker een burn-out dan collega’s uit andere generaties en zijn onzeker, terwijl ze zo zeker overkomen. Ze hebben online ladingen vrienden, maar in het echt is hun wereld dus een stuk weerbarstiger. De klimaatverandering gaat ze aan het hart en ze hadden door de crisis een moeilijke start op de arbeidsmarkt.

Avocado met hummus is voor hen wat voor ‘ons’ een boterham met kaas is, ze gaan hip naar ‘millennialproof’ koffietentjes om hun horecaverslaving te stillen en vloggen gratis de wereld rond. Tot zover de stereotypes.' 

Ik herken me deels in de bovenstaande tekst: ik ben inderdaad geboren in een tijd waarin gsm's en computers steeds sneller en technischer werden en had een moeilijke start op de arbeidsmarkt. Ook de klimaatsverandering vind ik een belangrijk onderwerp. 

Tegenwoordig vind ik steeds meer balans in mijn leven, maar een paar jaar geleden was dat wel anders...

Van puber naar ongezonde millennial

Door mijn interesse in leefstijl en voeding ben ik na de middelbare school in Nijmegen gaan studeren. Ik koos voor de HBO opleiding ‘Sport, Gezondheid en Management’ (tegenwoordig Sportkunde). Doordeweeks studeerde ik in Nijmegen en in het weekend ging ik terug naar Zuid-Limburg, om mijn familie en vrienden te zien.
Ik luisterde graag naar muziek en de optredens van mijn favoriete bands waren altijd in poppodia in Utrecht en Amsterdam. Daarom ging ik in mijn derde studiejaar stage lopen in Bilthoven en in mijn laatste studiejaar (2011-2012) verhuisde ik voor mijn afstudeerstage naar Amstelveen.
Na het behalen van mij diploma (zomer 2012) ging ik solliciteren in Amsterdam. Dat was voor mij 'the place to be', er was altijd wel iets te doen. En ik kon op de fiets naar dancefeestjes en optredens van mijn favoriete bands.
Maar het was economische crisis en niet zo gemakkelijk om een baan te vinden die aansloot op mijn niveau en studie. Enthousiast ging ik solliciteren en bij de sportwinkel 'Decathlon', vlak bij station Amsterdam Bijlmer Arena, vond ik mijn eerste job. 

Ik werkte 36 uur werken op de afdeling 'teamsport' en deed daarnaast vrijwilligerswerk in het Amstelveense poppodium P60, zodat ik wat sociale contacten had. 

Hoewel ik probeerde op mijn voeding te letten en regelmatig in het Amsterdamse Bos ging hardlopen, sliep ik weinig en nam geen tijd voor mezelf. Sporten zag ik als ontspanning. Ieder vrij weekend reisde ik terug naar Limburg, om te fietsen en mijn vrienden en familie te zien. Maandag begon de nieuwe week in Amsterdam: werken, sporten, het huishouden en 2 avonden vrijwilligerswerk in het poppodium. Achteraf gezien was het veel te veel, mijn leefstijl was niet gezond en de Randstad ging niet als 'thuis' voelen zoals ik had gehoopt. 

In september ging ik een avond naar een feestje in Paradiso en leerde ik een Braziliaanse marinier kennen. Ik had regelmatig een date, maar nooit een serieuze relatie gehad. Toen ik hem zag voelde meteen anders, heel intens. Ik dacht: 'dit is liefde op het eerste gezicht'.  We werden vrienden op Facebook en zagen elkaar de volgende dag weer, omdat hij 's avonds weer uit Amsterdam vertrok. We kenden elkaar nog geen 24 uur, maar het afscheid was heel moeilijk en emotioneel. We spraken af contact te houden via Facebook en we wilden elkaar snel weer gaan zien. 

In oktober gebeurde er iets vreemds, ik werd ineens niet meer ongesteld, terwijl ik normaal een regelmatige cyclus had. En nee, er was niks gebeurd die avond met de Braziliaanse marinier ;) En hoewel ik normaal gesproken hardlopen als ontspanning zag, viel ik die maand twee keer tijdens het rennen van mijn rondjes.
Met mijn Braziliaanse vlam had ik nog altijd contact via Facebook. Ieder vrij moment ging ik online om te kijken of ik nog een bericht van hem had. Ik was zo verliefd dat ik zelf al aan het fantaseren was over een toekomst in Brazilië.  Achteraf gezien leverde dit veel stress op en werd ik daarom niet ongesteld. 

Het dieptepunt

In december ging het mis, op 12-12-2012 na de dj-act van Swedisch House Maffia in de Ziggo Dome. Ik gebruikte wel eens drugs tijdens feestjes. Omdat het zo'n mooie datum was en het afscheidsfeestje van Swedisch House Maffia dit leek me dan ook het ideale moment om MDMA te gebruiken.

Maar dat had ik beter niet kunnen doen... Want in de dagen daarna werd in psychotisch. Ik voelde me gelukkig en energieker dan ooit! Ik kon de hele wereld aan, had grootse plannen en dat vertelde ik dan ook tegen iedereen. 
Mijn nabije omgeving had door dat het niet goed met me ging en heeft gelukkig heel goed gehandeld.
Ik verhuisde eind 2012 terug naar mijn ouders in Limburg en werd via de huisarts begin 2013 opgenomen in de PAAZ. Ik kreeg verschillende soorten medicijnen en na een paar dagen kwam ik langzaam terug op aarde.
Die periode waarin ik uit m'n psychose kwam was het zwaarst, omdat ik me enerzijds realiseerde wat ik voor rare dingen had gedaan. Anderzijds voelde ik me slap en afwezig door de medicatie en wilde ik naar huis. Ik wilde weg uit die vreemde, klinische omgeving en verlangde naar mijn ouderlijk huis.

Vallen en opstaan
Gelukkig ging het al snel stap voor stap beter. Ik volgde therapie, mocht zelfstandig naar buiten en daarna ook weekenden naar huis. Na een paar weken hoefde ik alleen dagdelen terug te komen voor de therapie.

Ik kreeg hulp met het aanvragen van een bijstandsuitkering en kon mijn leven weer gaan opbouwen. Het contact met de Braziliaanse marinier werd minder. We hebben elkaar een half jaar na mijn psychose nog gezien, maar de vonk sloeg niet meer over. 

Het voelde alsof ik weer helemaal opnieuw moest beginnen. En dat was ook zo. 

Achteraf gezien heb ik veel te veel hooi op mijn vork genomen, waren mijn hormonen uit balans en heb ik op het verkeerde moment drugs gebruikt.

Jarenlang heb ik er veel moeite mee gehad. Ik vond het moeilijk dat ik nooit meer drugs kon gebruiken. Het klinkt misschien vreemd, maar het voelde als een soort rouwproces: ik moest afscheid nemen van iets wat in het moment heel fijn was, maar wat nooit meer kon omdat de gevolgen niet te overzien zijn.
Bij mijn laatste gesprek bij de PAAZ werd me aangeraden om niet te koop te lopen met wat er gebeurd is. Mijn manier om de periode te verwerken was het schrijven van een manuscript, met als input de dagboeken die ik in die periode bijhield. 

Ik vond het lastig om te praten over wat er gebeurd was. Mijn familie en beste vrienden wisten het, maar verder sprak ik er nooit over. Ik had het gevoel dat praten over psychische problemen een taboe is.

In 2014 leerde ik Serge kennen en vertelde ik hem tijdens onze tweede date over mijn psychose. Ik vond het heel spannend en twijfelde of ik het überhaupt wel moest vertellen. We hadden elkaar pas net leren kennen en ik stapte buiten mijn comfort zone door 'mijn geheim' zo snel met hem te delen. Gelukkig reageerde Serge heel goed en kan ik nu nog altijd goed met hem praten over die periode.  

De toekomst

Het was een zware en vooral geen fijne periode, voor zowel mezelf als mijn omgeving niet. Maar juist door deze zware periode ben ik erachter gekomen hoe belangrijk het is om in balans te blijven. Dit doe ik door bewust te letten op mijn voeding, voldoende te bewegen en genoeg te slapen. En ik vind het belangrijk om dingen te doen waar ik achter sta en om ook de uitdaging in het leven niet uit de weg te gaan. 

De tijd in Amstelveen voelde toen als een goede keuze, maar uiteindelijk voel ik me gelukkiger in Zuid-Limburg. Vooral de heuvels en het gevoel van vrijheid wanneer ik ga hardlopen of fietsen is iets wat ik mistte in de Randstad. En de mentaliteit in Limburg is gemoedelijker en minder hard dan in de Randstad. 

Door de kennis die ik tijdens mijn studie heb opgedaan en mijn levenservaring ben ik me tot leefstijlcoach gaan ontwikkelen. Als 'ervaringsdeskundige' hoop ik dan ook andere mensen te kunnen inspireren en te helpen naar een gezonde en gelukkigere leefstijl tijdens een verblijf in Leefstijlhotel Limburg.